Dit moet een zondag zijn...

Ik was even vergeten hoe het ook weer voelde, maar inmiddels kan ik me alweer een week student (Öğrenci) noemen. De vakken zijn nu wel grotendeels gekozen en de eerste, zei het introducerende, les-uurtjes zijn achter de rug.
Introductielessen betekend hier veelal het uitdelen van het rooster, boekenlijst en een klein verhaaltje waar het vak over gaat, om de student vervolgens na een uurtje (waar op het roostertoch echt drie uur vermeldt stonden) weer naar huis te sturen. Gelukkig zijn de introducerende verhaaltjes aangaande de vakken meestal wel interessant te noemen.

Hoe mooi het hele Universiteitscomplex er ook uit mag zien en hoe fantastisch alle faciliteiten ook mogen zijn, er zitten toch hier en daar wat schoonheidsfoutjes in de organisatorische kant van de Sabancı Universiteit. Zo is de literatuur die toch echt komende week gelezen dient te worden opeens op wonderbaarlijke wijze van het wereldwijde web verdwenen en blijken vakken met een ogenschijnlijk Engelse naam (Modern Dictatorships) opeens gegeven te worden door iemand die toch echt weigert ons in Engels te onderwijzen en vervolgens lekker in het Turks begint te ratelen.
Gelukkig zijn er ook positieve dingen te vermelden. De hoeveelheid contact-uren in Turkije zijn toch al gauw een vervijfvoudiging van de uren die ik op de VU normaal moet zitten en naast dat dit gegeven mijn Papa en Mama als muziek in de oren zal klinken, vind ik het zelf ook wel prettig dat ik regelmatig in de schoolbanken moet zitten, omdat de campus verder ook niet echt voorziet in 24/7 vermaak. De colleges zijn overigens ook een stuk interessanter te noemen dan die in Nederland. Waar het in Nederland gebruikelijk is om onderwezen te worden door een Wetenschappelijk lijk die in alles uitstraalt dat het onderzoek toch echt interessanter is dan het in gebrekkig Engels uitleggen wat 'Problem Structuring' ook al weer inhoudt, krijgen we hier les van een enthousiaste kerel die met een beetje meer geluk nu Burgemeester van Ankara was geweeest. Gelukkig voor ons is hem dat niet gelukt en legt hij ons nu uit dat het Turkse overheidsapparaat aan mekaar hangt van vriendjespolitiek en het afhangt van de goede contacten om een leuke baan te krijgen. Blijkbaar heeft meneer de docent dit toch niet helemaal goed begrepen, want anders had hij toch gewoon in Ankara in het gemeentehuis moeten zitten.

Naast alle Politieke vakken die ik hier te verduren krijg is er ook nog tijd in geruimd om het Turks onder de knie te krijgen. Geholpen door een docent die zo maar het broertje zou kunnen zijn van Robin Williams, weet ik inmiddels hoe ik mezelf moet voorstellen en kan ik uitleggen waar ik vandaan kom in het Turks.

Na eindelijk mijn eerste week onderwijs van het collegejaar achter de rug te hebben gehad, was het dit weekend gelukkig weer volop tijd om Istanbul te checken. De Grand Bazaar waar iedere verkoper, zodra je verteld dat je uit Nederland komt, de enige drie Nederlandse woorden die hij machtig is op je af slingert, zorgden ervoor dat we ons de rest van de dag maar voor hebben gedaan als een groep Finnen om zo het gezeur bespaard te blijven. Overigens is onze Amerikaanse vriend Herbie een liefhebber van het onderhandelen met verkopers en is hij bovendien een 'connaisseur' op het gebied van Waterpijpen. Zodoende maakt Herbie menig verkoper zo wanhopig dat ze van schrik hun verkoopwaar uit hun handen laten vallen. Overigens is de Grand Bazaar tegen een uurtje of vijf het territorium van bussen vol met Engelse fossielen die onder leiding van een gids met een bordje de Bazaar door denderen om zich allemaal rotzooi aan te laten smeren.

Na een avondje vis eten onder de Galatabrug met fantastisch uitzicht over de Bosporus konden we na drie keer vragen om de rekening en een verhitte discussie over de uiteindelijke prijs onze weg vervolgen naar Taksim en de bus naar de Campus. Op de Campus aangekomen zat iedereen al weer met smart te wachten op de door ons meegenomen biertjes en wodka en hebben we uiteindelijk tot een uurtje of 7 in de ochtend zitten Pokeren. En nu zit ik dus om een uurtje of 5 dit bericht te typen. Het is dat ik nu niet naar het park kan fietsen met me flesje Rose, maar verder kan ik met alle respect zeggen: dit moet een zondag zijn.