Istanbul leeft!

Toen ik vorige week woensdag rond een uurtje of zeven door het wijkje dat ten zuiden van de Gouden Hoorn tussen de Atatürk- en de Galatabrug liep, kreeg ik voor het eerst echt het gevoel niet in toeristisch Istanbul te zijn. Kleine steegjes met hier en daar vervallen huisjes, theehuizen vol met mannen die net mogen eten, omdat de zon onder is, mensen die hun verkoopwaar in hun veelste kleine volgepropte winkeltjes proberen te stoppen en hier en daar mensen die met een groepje om een grote pan heen zitten om te eten.Bijna iedereen is even gastvrij en we (Ik liep met Bert, Frank, Lieke en Ank door de stad) konden het dan ook niet weigeren om even aan te schuiven en te genieten van het eten, dat toch echt niet onderdeed voor wat je in veel restaurants voorgeschoteld krijgt.Na dit 'voorgerechtje' zijn we toch maar doorgelopen naar een pleintje waar de toeristen zich op de terrassen vermengden met de plaatselijke bevolking die met het ondergaan van de zon naar de eettentjes waren gekomen om eindelijk weer eens iets te kunnen eten. (respect steeds weer voor de deelnemers van de Ramadan. Ik probeer nog steeds een dag mee te doen, maar ik houd het vaak niet langer dan twee uur uit zonder eten) Ondanks dat het hier toch echt toeristischer was dan het wijkje waar we een uurtje eerder doorheen liepen had het pleintje nog steeds iets authentieks.De dagen hiervoor die ik hiervoor had rondgelopen in Istanbul, speelde zich toch vooral af op en rond de grote winkelstraat bij het Taksimplein met hier en daar een uitstapje naar Kadiköy of Sultanahmet en dus was deze kennismaking met wat nieuwe delen van Istanbul echt meer dan de moeite waard.Naast deze wandeling door wat toch niet leek op e e n van de meest rijke plekken van Istanbul heb ik voor het contrast ook maar even een bezoek aan een plek waar de rich and famous van Istanbul zich in de zomer en vrije weekendjes ophoudt. Yasemin, het meisje dat ons begeleidt in onze tijd op Sabancı en onze administratieve zaken in goede banen probeert te leiden, had in haar overvolle agenda weer een gaatje gevonden om ons 'Erasmusstudenten' wat van Istanbul te laten zien. En dus vertrokken we op zaterdag om kwart voor 11 'lichtelijk' brak naar Bostancı (ten oosten van Kadikoy) alwaar een veerboot ons naar de Prinseneilanden zou brengen.De 'lichtelijke' brakheid was te wijten aan de vrijdagavond toen we rond Taksim weer wat clubs hebben bezocht en vervolgens om een uurtje of vijf ons bed in doken.
De eerste club waar we waren werd geteisterd door een rockband die niet echt het aanhoren waard was en dus gingen we toen het happy hour was afgelopen vrij snel weer verder om wat andere exchangers te meeten. Toen we helemaal compleet waren gingen we als e e n grote groep buitenlanders het Turkse nachtleven weer in. Het feit dat de shuttlebus naar Sabancı ons rond half vier kwam ophalen van Taksim maakte het wakker worden de volgende dag tot een flinke opgave.

Ondanks alle vermoeidheid waren de Prinseneilanden zeker de moeite waard en ik ga zeker nog een keer de oversteek maken om enkele van de andere eilanden te zien. De Prinseneilanden zijn een soort Schiermonnikoog voor mensen met een dikke portemonnee. Het eiland wat wij bezocht hebben was afgezien van het dorpje waar we aankwamen een oase van rust en dat is mede te danken aan het verbod op motorisch vervoer. Om mensen toch van de ene naar de andere plek te kunnen vervoeren rijden er over het hele eiland paard en wagens. (hoe romantisch) Deze paard en wagens vervoeren je langs huizen (friggin castles noemde iemand van de exchangestudenten ze ook) waarmee je de Gordons, De Molletjes en Heinsbroekjes in het Gooi de ogen zou uitsteken. Op de terugreis van het uitzichtspunt op het eiland naar het dorpje hadden we echter niet echt meer het gemak om deze paleisjes eens goed te bekijken, omdat de ruiter zijn wagen met ware doodsverachting de heuvel af meende te moeten storten. In combinatie met de gebrekkige staat waarin de wagen leek te verkeren was het toch allesbehalve een romantisch ritje over het eiland.

De afgelopen zondag tenslotte werd gevuld met een stukje cultureel verantwoord muziek luisteren. Het Istanbul Jazz Festival is afgelopen week van start gegaan en daar moesten we natuurlijk iets van meepikken. Toen we om een uur of zeven echter Club Babylon, waar het optreden plaatsvond, inkwamen had iedereen gelijk spijt van het kopen van zijn kaartje. Gepingel op een piano en gejank op een gitaar werd afgewisseld met bizarre geluidsfragmenten als radioverslagen en het gekraak en gepiep van iets dat kapot aan het gaan is ofzo. Herbie vergeleek het geluid van deze band met ' a woman giving birth.' Nu ben ik afgezien van mijn eigen geboorte en misschien die van Ruben nooit getuige geweest van een geboorte, maar als het zo klinkt als deze muziek heb ik diepe medelijden met zowel 'the woman giving birth' als iedereen binnen een omtrek van 100 meter rond deze geluidsbron.
Gelukkig was het tweede optreden een stuk beter en kon het zelfs mooi genoemd worden en dus vertok ik rond 11 uur toch nog enigszins voldaan naar huis.

Weer een week bol van de activiteiten. Ik zou haast vergeten dat ik hier ben om te studeren.......