Vakantie deel 2: Izmir

Na een weinig opzienbarende, maar vermoeiende reis kwamen we op vrijdag 27 oktober vroeg in de ochtend aan op het gigantische busstation van Izmir. Er was ons door de busmaatschappij die we geregeld hadden dat er op het busstation kleinere bussen klaar zouden staan om ons naar het centrum. Helaas bleek dit weer iets minder geregeld te zijn dan verwacht en dus werden we in een busje van een ander maatschappij gepropt die vervolgens alles behalve naar het centrum van Izmir. Gelukkig kwamen we hier op tijd achter en dus konden we via de metro het centrum bereiken. In het centrum hebben we het eerste de beste hotel dat in de Lonely Planet stond uitgekozen en hebben daar nog wat uurtjes slaap gepakt.

'Izmir is a difficult place to fall in love with at first sight.' Dat was wat de Lonely Planet ons als eerste te vertellen had over e e n van de grootste steden van Turkije na Istanbul. Of het lag aan het gebrek aan slaap, de moeizame overstap op het busstation naar de stad zelf of iets anders. Ik kon me in eerste instantie wel vinden in deze uitleg. Een erg drukke stad met op het eerste gezicht geen historisch, architectonisch hoogstaand centrum plus het feit dat Izmir een stuk minder touristisch is ingesteld dan Istanbul, maken het inderdaad een moeilijkere plek om je gelijk thuis te voelen als nuchtere Hollandse jongen.
Gelukkig deed de slaap ons even goed en dus konden we rond een uur of twee weer een stuk frisser op onderzoek uitgaan. Terwijl ik in het dichtsbijzijnde Internetcafe mijn mail zat te checken. Werden Herbie en Kristiaan bij de plaatselijke kapper even ouderwets afgezet. Het fenomeen alleen knippen schijnen ze hier niet te kennen en dus waren de twee na een uitgebreide schoonheidsbehandeling opeens beiden ongeveer 20euro lichter, terwijl vooraf toch echt 8euro scheen te zijn afgesproken. Dat de taalbarriere in deze toch regelmatig een vervelend obstakel blijkt te zijn zouden we later ook nog aan den lijve ondervinden.

Izmir bleek gelukkig toch een aangenamere stad te zijn dan ik die ochtend nog dacht. De grote bazaar in het centrum van de stad is een stuk minder toeristisch dan die in Istanbul en het is de ideale plek om eens een goede middag te verdwalen. Omdat Herbie duidelijk gekomen was om zijn verzameling waterpijpen weer uit te breiden, werden we op een gegeven moment bij de hand genomen door een tandeloze kerel die zijn naam, hij noemde zich zelf Aladdin, weinig eer aan deed. Meneer liet ons meerdere plekken zien waar waterpijpen gekocht konden worden en uiteindelijk belandden we op de bovenste verdieping van een gebouw met, volgens Herbie, een paar erg mooie waterpijpen.

En toen braken de finest hours van Herbert Weisburgh aan. Groot liefhebber van praten en onderhandelen kon deze zijn geluk niet op toen even later de prima Engels sprekende eigenaar van de winkel kwam aanschuiven die Economie had gestudeerd en uiteraard ook een voorliefde voor onderhandelen had. En dus begon er een lang gesprek over koetjes en kalfjes, geloofsovertuigingen, achtergronden en oh ja, ook nog waterpijpen. Tussen al deze verhalen door werden er over en biedingen en aanbiedingen gedaan.
Kristiaan en ik werden er na een tijdje toch wat moe van om enkel als toeschouwers langs de zijlijn te staan en zijn toch maar weer verder gaan rondkijken op de bazaar en wat later de schitterende baai waaraan Izmir ligt. Een dikke twee uur later kreeg ik een telefoontje van Herbie dat ze op het punt stonden een akkoord te bereiken en dus spoedden wij ons weer naar de bazaar, waar bleek dat Herbie nog steeds bezig was de puntjes op de I te zetten.
Het liep al tegen achten toen we uiteindelijk de inmiddels voor de rest gesloten bazaar verlieten met vier mooie waterpijpen. Twee van deze waterpijpen zijn naar mij en Kristiaan gegaan en ik heb nu dus een schitterend exemplaar op mijn bureau staan.

'S avonds zijn we naar een buurtje iets ten noorden van het centrum gegaan waar het vol was met kleine barretjes en nachtclubs. In kleine straatjes die volzaten met Turken die naar hartelust rakı en biertjes dronken en waterpijp rookten. Helaas was de slapeloze reis toch vermoeiender gebleken dan verwacht en was niemand echt in de stemming om het laat te maken en dus gingen we rond een uur of e e n weer richting hotel.

De volgende dag besloten we in de middag om een bezoek te brengen aan het oude kasteel op de heuvel met uitzicht over de baai van Izmir. Zowel de Lonely Planet als de mensen die ons de weg wezen waarschuwden ons voor de buurt rond het kasteel. Het zou geen goede buurt voor toeristen zijn en je moest op je portemonnee letten. Nou vond ik de buurt niet echt onguur te noemen, maar duidelijk was wel dat we ons hier in een van de armere buurten van het verder vrij rijke Izmir bevonden. Kinderen met als enige engelse woordenschat: 'Hello, money'. Kleine op instorten staande huizen met op het oog veel te veel bewoners en provisorische kookplaatsen. Het contrast met de rijke wijken in het centrum van de stad was erg groot. Het uitzicht vanaf de muren van het kasteel over de wijk was schitterend en je kon mooi zien hoe de stad helemaal om de baai heen is gebouwd.
Nadat we met de bus weer teruggekeerd waren naar het lagergelegen centrum van Izmir hebben we de dag verder besteed met rondlopen, weer een hamam bezoeken en wachten tot onze bus ons naar het busstation zou brengen om ons die nacht naar Istanbul te rijden.
Eenmaal op het busstation stond ons echter een nare verrassing te wachten. Zoals eerder genoemd had de taalbarriere ons bij het kopen van het ticket nogal in de weg gezeten en we kwamen er dus om half12 's nachts achter dat onze tickets niet voor die avond maar voor de volgende avond bestemd waren. Na lang discussieren in gebrekkig Engels en Turks en uiteindelijk met het inschakelen van een hulplijn in de persoon van Nihal die ons via de telefoon in het Turks bijstond, lukte het ons om het geld voor de tickets terug te krijgen.
We wilden die avond nog terug naar Istanbul en dus moesten we last-minute nog een ticket zien te versieren bij een andere busmaatschappij. De bekende busmaatschappijen zaten allemaal al vol en dus belandden we bij een busmaatschappij die we voor het gemak maar 'Naamloos'. Naamloos deed rond een uur of twaalf nog volop aan mond-op-mond reclame door de vertrekhal te terroriseren met het schreeuwen van bestemmingen. We hadden echter weinig keus en dus kochten we voor naar later bleek een veels te hoge prijs drie tickets bij busmaatschappij Naamloos.
Naamloos nam ons toen de bus eindelijk volgeboekt was mee naar een parkeerplaats waar een halfgrote bus geparkeerd stond die ons voorspelde dat het wel eens een zware nacht ging. Vol goede moed vouwden we ons zelf toen maar in de stoelen op de achterbank, zonder enige voetenruimte en zonder mogelijkheid om achterover te verstellen. Vlak voor het vertrek was er nog enige consternatie, omdat bleek dat er e e n plek te weinig was voor alle passagiers. Maar goed, met een mannetje extra in het gangpad moest het ook wel lukken en dus konden we zodoende onze weg vervolgen.
Turks nagesynchroniseerde actie/pornofilms die vervolgens onder luid protest van passagiers met kinderen weer werden gesloten, waterflessen die door de hele bus rolden, een achterdeur die niet goed sloot waardoor we de halve reis op de tocht zaten en zelfs passagiers die vergeten werden op een benzinestation, omdat de bijrijder niet kon tellen. Alles wat een reis tot een onvergetelijke ervaring kan maken, had deze busmaatschappij ons te bieden en dus stapten we om half9 dan ook gesloopt maar voldaan uit in Istanbul.
Zwaar 'overpriced' en fysiek slopend, maar toch een memorabele ervaring die ik niet snel zal vergeten. 'Naamloos' bedankt!