Campuslife

Het heeft even geduurd, maar ik heb weer eens de moeite genomen om wat foto's van de afgelopen tijd te uploaden(HIER). Het zijn er niet bepaald veel, maar dat heeft te maken met de beperkte ruimte die de fotosite te bieden heeft.

De laatste tijd is er overigens niet bijster veel gebeurd. Sinterklaas is ons huisje vrij stilletjes voorbij gegaan, hoewel hij het niet kon nalaten om bij iedereen nog even een chocoladereep, bij gebrek aan chocoladeletters, onder de deur te schuiven. Ook kerst is hier al weinig populair, maar sentimenteel als ik altijd wordt zo rond de feestdagen, kon ik het niet laten om ons kamertje op te fleuren met een echte nep-kerstboom (helaas nog geen foto's)

Het feit dat er weinig is gebeurd, betekend natuurlijk niet dat ik hier helemaal niks aan het doen ben. In de uren dat ik de afgelopen week niet in collegezalen zat of met studieontwijkend gedrag bezig was, heb ik toch met regelmatig in het Bilgi Merkezi (Information Center) van de Universiteit doorgebracht.
Het Information Center is, voor de 'connaisseurs', een beetje het PC Hoofthuis van de Sabanci Universiteit. Hoewel een buitengewoon statig en gezag uitstralend gebouw, schiet het als studiezaal zijn doel een beetje voorbij. De uitdrukking dat het er zo stil is dat je er een speld op de grond kunt horen vallen gaat over het algemeen wel op in deze zaal. Jammer is alleen dat je door de buitengewone akoestiek van de zaal ook daadwerkelijk iedere speld, inclusief de zes echo's, hoort vallen. Ook eventueel gefluister bereikt via een omgeving altijd je oor. Gevolg is dat je zo nog amper durft de bladzijde van je boek om te slaan hetgeen de vordering van het studeren niet echt ten goede komt.

Gelukkig zijn er in de dormitories ook zalen waar vrij rustig gestudeerd kan worden en dus heb ik de afgelopen weken met wisselend succes kennis genomen van de tegenwoordige en verleden tijd in het Turks, de gevaren die de zijstraten van de Istiklal met zich meebrengen (Homo's en transseksuelen zijn hetzelfde en ook nog eens levensgevaarlijk, echt waar!) en alle verschillende visies en historische achtergronden van het begrip citizenship. Het hopen is dat de resultaten van al deze studie-uren zich nog een beetje uitbetalen in resultaten, zodat ik met een gerust hart terug kan reizen naar Nederland.

De weekenden zijn als vanouds veelal opgevuld met uitgaan en het verder verkennen van de stad. Nu kan ik hier wel uitgebreid gaan uitwijden over R&B Clubs waar alle Turkse gasten op 50cent en Turkse vrouwen op Paris Hilton willen lijken, over Galatasaray dat week op week faalt in de competitie, maar wel Rigobert Song (Fuat's grote held) in de verdediging heeft staan, over bizarre taxiritjes terug naar de campus (Turkse taxichauffeurs moeten echt minder praten en meer opletten welke route ze nemen) en over alle bizarre figuren die je toch wekelijks weer tegenkomt in het uitgaansleven van Istanbul, maar dat is uiteraard allemaal overbodige informatie waar ik jullie niet mee zal lastig vallen...

Om af te sluiten, de Sabanci Universiteit staat de komende week in het teken van het bezoek van Orhan Pamuk, de omstreden Turkse schrijver die onlangs de Nobelprijs van de Literatuur heeft gewonnen. Beetje jammer alleen dat ie hier in het Turks zijn verhaal gaat vertellen, maar ik zoek wel een tolk.

Dat was het voor nu, Prettige Feestdagen!