Vader der Turken

Het leven op de campus heeft zich weer hervat. Na een kleine onderbreking, omdat Kristiaan, Tim en ik besloten hadden de hoofdstad van Turkije, afgelopen weekend op te zoeken, is de campus nu weer mijn terrein en kan ik me opmaken voor het volgende obstakel in de rij mid-terms.
Waar ik de afgelopen week, hele pagina's vol heb moeten pennen over verschillende aspecten van nationalisme, the protestantse ethiek volgens Weber en de ontwikkeling van de lokale politiek in Turkije sinds de vorming van de Turkse Republiek door Atatürk, moet ik me nu opmaken voor ouderwets woordjes en grammatica regels leren voor het vak Basic Turkish. Het is voor mij inmiddels niet zo'n probleem meer om koffie in de FASS kantine te bestellen (bir tane Nescafe sade, lütfen) en andere practische turkse zinnen te formuleren, maar dat is nog iets anders dan op het goede moment werkwoordsvervoegingen toe te passen laat staan mensen die vloeiend Turks praten te verstaan.
Ondanks het in het verschiet liggen van deze mid-term heb ik nog even kans gezien om samen met Kristiaan en Tim op stap te gaan dit weekend en de hoofdstad van Turkije met een bezoek te vereren.
Nadat we donderdag avond nog gezellig wat in de stad hebben gedronken (het drinken gedeelte beviel Tim kennelijk het best, want de fles rakı wist hij met akelige snelheid te legen. De keerzijde hiervan ondervond hij in de bus terug, toen ik hem een aantal keer ternauwernood van een hardhandige aanraking met het gangpad van de bus wist te redden) met vier Nederlandse dames die als afstudeerproject twee-en-halve maand met spastische Turkse kids aan het spelen waren, zijn we de volgende ochtend met de zoveelste busmaatschappij naar Ankara vertrokken waar we begin van de avond aankwamen. Wat ons als eerste opviel was dat het in Ankara al een stuk kouder was dan in Istanbul en dat de stad een nogal naargeestige aanblik boodt.
De avond hebben we doorgebracht in een restaurant ,waar het ons opviel dat er alleen maar mannen zaten, en twee verschillende cafe's/clubs waarvan er eentje toch wel een eervolle vermelding verdiend voor meest sfeerloze club ooit. (waarom ga je als DJ keiharde house afgewisseld met je eigen valse gezang terroriseren als er hooguit tien mensen aanwezig zijn die geen aanstalte maken te gaan dansen?)

De volgende dag hebben we een poging gewaagd om wat van de culturele aspecten van Ankara te bezoeken. Het feit dat de afstanden in de stad allemaal wat groter waren dan verwacht, zorgde ervoor dat we na een tijdlang, verwonderd over hoe lelijk, kleurloos en ongezellig Ankara eigenlijk is, rondwandelen aankwamen bij misschien wel het enige mooie gebouw in Ankara en dus ook de enige culturele attractie die we die dag uiteindelijk zouden bezoeken.

Hoe verrassend mag het zijn, dat in een stad die gedomineerd wordt door potsierlijke beelden, inspiratieloze pleinen en lelijke drukken straten, die allemaal vernoemd zijn naar, danwel geinspireerd zijn op die ene grote Turkse held, dat het enige en ook echt indrukwekkende bouwwerk van de hele stad, e e n groot eerbetoon is aan de enige man die er kennelijk daadwerkelijk toedoet:

Atatürk

Het is werkelijk verschrikkelijk hoe groot en belangrijk deze man is in Turkije. Je ontkomt met geen mogelijkheid aan de impact die Atatürk heeft gehad op Turkije. Helaas voor ons kritische, nuchtere Hollanders, wordt deze verering wel eens teveel en een Mausoleum vol met schilderijen, lofdichten en beeldhouwwerken van deze vader der Turken werd ons toch even te veel.

De tweede avond in de Tapa Tapa Tapas (creativiteit troef als het gaat om het verzinnen van namen van Horeca-gelegenheden) wat gegeten en nog een goed gesprek gehad met een Turk die twee jaar in Nederland had gewoond en ons in zeer goed Nederlands zeer treffend kon uitleggen wat er mis was met Ankara. (''Ankara kankerstad! Ik wil terug naar Nederland, sowieso Zuthpen, ik zzzweer het je!'')

De volgende ochtend besloten we dat Ankara toch niet helemaal de stad van onze dromen was en hebben rond 12 uur de trein naar Eskişehir gepakt. De treinreis was een mooie belevenis mede doordat we met twee oude Turkse mannetjes in de trein zaten die de zespersoons coupe een karakteristieke geur wisten te geven door het eten van stinkende Turkse kaas af te wisselen met het in veelvoud roken van sigaretten. Tel daarbij op dat een normale trein vier en half uur doet over een reis van ongeveer 250 kilometer en dat onze Turkse 65+ helden bleven proberen in het Turks iets van een gesprek op te zetten en je hebt een fantastische reis.

Eskişehir is een leuke plaats met een bescheiden 500.000 inwoners en kan qua karakter misschien het beste vergeleken worden met Groningen. Twee universiteiten zorgen voor een grote hoeveelheid jonge mensen en het centrum heeft veel cafe'tjes en wat clubs. Niet echt een plek waar je als toerist zomaar verzeild reikt, maar Kristiaan kende van zijn talencursus nog een Pools meisje dat in Eskişehir studeerde en dit was wel een goed moment om haar op te zoeken. Samen met haar en haar Turkse huisgenoten hebben we vervolgens gegeten en thee gedronken in e e n van de cafe's. Het feit dat de Universiteiten in Eskişehir minder gewend zijn aan het lesgeven in het Engels en het Engels van de studenten als gevolg daarvan een stuk beperkter is, zorgde voor leuke gesprekken met het ene misverstand na het andere en de paar woorden Turks die ik machtig ben waren volgens de Turken wel een complimentje of twee waard.
Om twee uur 's nachts zijn we uiteindelijk weer in de bus naar Istanbul gestapt waar we om een uur of zes 's ochtend nog even drie kwartier lang onbedoeld alle hoeken van Orhanlı te zien kregen, omdat de chauffeur de weg niet wist.

Na een ochtendje bijslapen en een college van Burgemeester Göymen over municipalities, privatizeren, constitutions en grote stedenbeleid zit ik nu na het eten (de zoveelste keer köfte met rijst en sla. Tim en ik hebben besloten dat het tijd is om de Wok2Walk in te voeren in Turkije) mijn zoveelste bericht hier te schrijven en te bedenken wat ik allemaal nog vergeten ben te vertellen. De dagen worden korter, de maan schijnt steeds vroeger door de bomen en het wordt kouder en kouder, desondanks moet ik er nog niet aan denken dat ik over twee maanden alweer in Nederland zit, omdat er nog veel te veel te zien en te doen is hier.

Groeten aan Sinterklaas!