Mutlu Noeller!

Gelukkige Kerstdagen!

Bedankt voor alle Kerstreacties op het vorige bericht die ik kreeg vanuit de Ardennen! Ondanks dat Kerst hier door het overgrote deel van de Istanbulbewoners niet gevierd wordt, is de Kerst niet geheel onopgemerkt voorbij gegaan.

Naast het feit dat de Kerstboom nog steeds onze kamer opvrolijkt hebben we ook in de stad nog even het kerstgevoel te krijgen. De kerstboom wordt trouwens in Istanbul wel regelmatig aangetroffen, maar hier associeren ze de boom het Oud & Nieuw feest in plaats van met Kerst. (geen idee hoe ze hier op komen eigenlijk)

Het weekend begon met een etentje met de ouders van Herbie. Herbie had een mailtje naar alle Erasmusstudenten gestuurd onder de welluidende titel: Free Food, wat betekende dat we als we dat wilden op kosten van vader Weisburgh gezellig konden aanschuiven voor het diner vrijdagavond. Na een aantal vermakelijke gesprekken met Herbie's ouders waaruit duidelijk werd dat Herbie zijn soms ietwat irritante maar ook wel vermakelijke eigenschappen niet van een vreemde heeft.
De volgende ochtend zouden we om 5 uur in de ochtend vertrekken voor het trip naar het Turkse platteland en, omdat iedereen van mening was dat slapen in zo'n geval geen zin had, besloten we de nacht door te trekken.
Om zaterdag 5 uur zat iedereen dan ook gebroken in de bus op weg naar Safranbolu.

Het weekend bestond uit een dag rondlopen in Safranbolu en de tweede dag Amasra. Safranbolu is een klein historisch Ottomaans dorpje dat op de UNESCO Erfgoedlijst staat. Rondlopend in dat dorpje krijg je, ondanks dat Safranbolu nog erg op toeristen is ingesteld, echt het idee rond te lopen in het traditionele Turkse platteland. Historische chaletachtige huisjes die niet allemaal even goed onderhouden zijn, vrouwen die in tegenstelling tot Istanbul veelal een hoofddoek dragen en het feit dat er nog gewoon op straat vee wordt verhandeld volgens de handjeklap wijze dragen wel bij aan de sfeer. Jammer genoeg dat onze energie na de nacht zonder slaap in combinatie met de kou onze zin om te genieten van het dorpje soms ontnam.
Na gelukkig een lange nacht slaap gingen we de volgende dag over besneeuwde bergweggetjes richting de Zwarte Zee richting Amasra. Na alweer een beetje rondlopen en foto's van het pittoreske dorpje maken, sloten we de trip af met vis in e e n van de restaurantjes.
Omdat de zondagavond in het teken stond van Kerstavond was de opinie onder de Westerse mensen van het reisgezelschap dat we de avond niet zomaar konden negeren en dus moest er die avond nog naar Istanbul gereden worden. Het buitengewoon falen van de busshauffeur die ons van Amasra naar Safranbolu (wie neemt er nou twintig minuten voor aankomst een kwartier pauze in verband met rugpijn?) zorgde ervoor dat we om vijf voor tien aankwamen op de Campus. De om uur tien uur vertrekkende bus naar Istanbul was de laatste en dat werd dus vrij onmogelijke missie. Uiteindelijk bracht de taxi ons naar onze bestemming en kon er toch nog iets van Kerst gevierd worden in een overigens vrij uitgestorven Istanbul.

Overigens is het wel het vermelden dat het begeerde appartement in hartje centrum Istanbul eindelijk een feit is! Aleksina en Thomas twee exchangestudenten die samen een appartement delen vlakbij Taksim, brengen beiden de kerstdagen bij het thuisfront door en ze vonden het geen enkel probleem dat we in de tussentijd af en toe gebruik maken van hun appartement. Niet ons eigen appartement dus, maar toch tot 4 Januari een ideale plek om na het uitgaan te crashen.

Op eerste Kerstdag nog gedineerd en wat gedronken met een grotendeels Nederlands gezelschap en uiteindelijk dinsdagochtend tweede kerstdag weer naar de campus teruggekeerd.

Nog even terugkomen op de woensdag voor het weekend trouwens. Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk was op de Sabanci om wat te vertellen over het schrijversvak. Het verhaal was inderdaad in het Turks en het beetje wat Atalay voor ons vertaalde bleek niet heel erg interessant, maar de handtekening in mijn boek, het geinterviewd worden door de Turkse televisie en het protestspandoek van twee toeschouwers, maakten het toch de moeite waard om Orhans optreden bij te wonen.

Foto's van de afgelopen tijd zijn HIER te vinden en zullen nog voorzien worden van onderschrift.

Vanuit Istanbul wens ik iedereen een fantastische jaarwisseling en ik zal in 2007 wel weer iets van me laten horen!

Campuslife

Het heeft even geduurd, maar ik heb weer eens de moeite genomen om wat foto's van de afgelopen tijd te uploaden(HIER). Het zijn er niet bepaald veel, maar dat heeft te maken met de beperkte ruimte die de fotosite te bieden heeft.

De laatste tijd is er overigens niet bijster veel gebeurd. Sinterklaas is ons huisje vrij stilletjes voorbij gegaan, hoewel hij het niet kon nalaten om bij iedereen nog even een chocoladereep, bij gebrek aan chocoladeletters, onder de deur te schuiven. Ook kerst is hier al weinig populair, maar sentimenteel als ik altijd wordt zo rond de feestdagen, kon ik het niet laten om ons kamertje op te fleuren met een echte nep-kerstboom (helaas nog geen foto's)

Het feit dat er weinig is gebeurd, betekend natuurlijk niet dat ik hier helemaal niks aan het doen ben. In de uren dat ik de afgelopen week niet in collegezalen zat of met studieontwijkend gedrag bezig was, heb ik toch met regelmatig in het Bilgi Merkezi (Information Center) van de Universiteit doorgebracht.
Het Information Center is, voor de 'connaisseurs', een beetje het PC Hoofthuis van de Sabanci Universiteit. Hoewel een buitengewoon statig en gezag uitstralend gebouw, schiet het als studiezaal zijn doel een beetje voorbij. De uitdrukking dat het er zo stil is dat je er een speld op de grond kunt horen vallen gaat over het algemeen wel op in deze zaal. Jammer is alleen dat je door de buitengewone akoestiek van de zaal ook daadwerkelijk iedere speld, inclusief de zes echo's, hoort vallen. Ook eventueel gefluister bereikt via een omgeving altijd je oor. Gevolg is dat je zo nog amper durft de bladzijde van je boek om te slaan hetgeen de vordering van het studeren niet echt ten goede komt.

Gelukkig zijn er in de dormitories ook zalen waar vrij rustig gestudeerd kan worden en dus heb ik de afgelopen weken met wisselend succes kennis genomen van de tegenwoordige en verleden tijd in het Turks, de gevaren die de zijstraten van de Istiklal met zich meebrengen (Homo's en transseksuelen zijn hetzelfde en ook nog eens levensgevaarlijk, echt waar!) en alle verschillende visies en historische achtergronden van het begrip citizenship. Het hopen is dat de resultaten van al deze studie-uren zich nog een beetje uitbetalen in resultaten, zodat ik met een gerust hart terug kan reizen naar Nederland.

De weekenden zijn als vanouds veelal opgevuld met uitgaan en het verder verkennen van de stad. Nu kan ik hier wel uitgebreid gaan uitwijden over R&B Clubs waar alle Turkse gasten op 50cent en Turkse vrouwen op Paris Hilton willen lijken, over Galatasaray dat week op week faalt in de competitie, maar wel Rigobert Song (Fuat's grote held) in de verdediging heeft staan, over bizarre taxiritjes terug naar de campus (Turkse taxichauffeurs moeten echt minder praten en meer opletten welke route ze nemen) en over alle bizarre figuren die je toch wekelijks weer tegenkomt in het uitgaansleven van Istanbul, maar dat is uiteraard allemaal overbodige informatie waar ik jullie niet mee zal lastig vallen...

Om af te sluiten, de Sabanci Universiteit staat de komende week in het teken van het bezoek van Orhan Pamuk, de omstreden Turkse schrijver die onlangs de Nobelprijs van de Literatuur heeft gewonnen. Beetje jammer alleen dat ie hier in het Turks zijn verhaal gaat vertellen, maar ik zoek wel een tolk.

Dat was het voor nu, Prettige Feestdagen!

Vader der Turken

Het leven op de campus heeft zich weer hervat. Na een kleine onderbreking, omdat Kristiaan, Tim en ik besloten hadden de hoofdstad van Turkije, afgelopen weekend op te zoeken, is de campus nu weer mijn terrein en kan ik me opmaken voor het volgende obstakel in de rij mid-terms.
Waar ik de afgelopen week, hele pagina's vol heb moeten pennen over verschillende aspecten van nationalisme, the protestantse ethiek volgens Weber en de ontwikkeling van de lokale politiek in Turkije sinds de vorming van de Turkse Republiek door Atatürk, moet ik me nu opmaken voor ouderwets woordjes en grammatica regels leren voor het vak Basic Turkish. Het is voor mij inmiddels niet zo'n probleem meer om koffie in de FASS kantine te bestellen (bir tane Nescafe sade, lütfen) en andere practische turkse zinnen te formuleren, maar dat is nog iets anders dan op het goede moment werkwoordsvervoegingen toe te passen laat staan mensen die vloeiend Turks praten te verstaan.
Ondanks het in het verschiet liggen van deze mid-term heb ik nog even kans gezien om samen met Kristiaan en Tim op stap te gaan dit weekend en de hoofdstad van Turkije met een bezoek te vereren.
Nadat we donderdag avond nog gezellig wat in de stad hebben gedronken (het drinken gedeelte beviel Tim kennelijk het best, want de fles rakı wist hij met akelige snelheid te legen. De keerzijde hiervan ondervond hij in de bus terug, toen ik hem een aantal keer ternauwernood van een hardhandige aanraking met het gangpad van de bus wist te redden) met vier Nederlandse dames die als afstudeerproject twee-en-halve maand met spastische Turkse kids aan het spelen waren, zijn we de volgende ochtend met de zoveelste busmaatschappij naar Ankara vertrokken waar we begin van de avond aankwamen. Wat ons als eerste opviel was dat het in Ankara al een stuk kouder was dan in Istanbul en dat de stad een nogal naargeestige aanblik boodt.
De avond hebben we doorgebracht in een restaurant ,waar het ons opviel dat er alleen maar mannen zaten, en twee verschillende cafe's/clubs waarvan er eentje toch wel een eervolle vermelding verdiend voor meest sfeerloze club ooit. (waarom ga je als DJ keiharde house afgewisseld met je eigen valse gezang terroriseren als er hooguit tien mensen aanwezig zijn die geen aanstalte maken te gaan dansen?)

De volgende dag hebben we een poging gewaagd om wat van de culturele aspecten van Ankara te bezoeken. Het feit dat de afstanden in de stad allemaal wat groter waren dan verwacht, zorgde ervoor dat we na een tijdlang, verwonderd over hoe lelijk, kleurloos en ongezellig Ankara eigenlijk is, rondwandelen aankwamen bij misschien wel het enige mooie gebouw in Ankara en dus ook de enige culturele attractie die we die dag uiteindelijk zouden bezoeken.

Hoe verrassend mag het zijn, dat in een stad die gedomineerd wordt door potsierlijke beelden, inspiratieloze pleinen en lelijke drukken straten, die allemaal vernoemd zijn naar, danwel geinspireerd zijn op die ene grote Turkse held, dat het enige en ook echt indrukwekkende bouwwerk van de hele stad, e e n groot eerbetoon is aan de enige man die er kennelijk daadwerkelijk toedoet:

Atatürk

Het is werkelijk verschrikkelijk hoe groot en belangrijk deze man is in Turkije. Je ontkomt met geen mogelijkheid aan de impact die Atatürk heeft gehad op Turkije. Helaas voor ons kritische, nuchtere Hollanders, wordt deze verering wel eens teveel en een Mausoleum vol met schilderijen, lofdichten en beeldhouwwerken van deze vader der Turken werd ons toch even te veel.

De tweede avond in de Tapa Tapa Tapas (creativiteit troef als het gaat om het verzinnen van namen van Horeca-gelegenheden) wat gegeten en nog een goed gesprek gehad met een Turk die twee jaar in Nederland had gewoond en ons in zeer goed Nederlands zeer treffend kon uitleggen wat er mis was met Ankara. (''Ankara kankerstad! Ik wil terug naar Nederland, sowieso Zuthpen, ik zzzweer het je!'')

De volgende ochtend besloten we dat Ankara toch niet helemaal de stad van onze dromen was en hebben rond 12 uur de trein naar Eskişehir gepakt. De treinreis was een mooie belevenis mede doordat we met twee oude Turkse mannetjes in de trein zaten die de zespersoons coupe een karakteristieke geur wisten te geven door het eten van stinkende Turkse kaas af te wisselen met het in veelvoud roken van sigaretten. Tel daarbij op dat een normale trein vier en half uur doet over een reis van ongeveer 250 kilometer en dat onze Turkse 65+ helden bleven proberen in het Turks iets van een gesprek op te zetten en je hebt een fantastische reis.

Eskişehir is een leuke plaats met een bescheiden 500.000 inwoners en kan qua karakter misschien het beste vergeleken worden met Groningen. Twee universiteiten zorgen voor een grote hoeveelheid jonge mensen en het centrum heeft veel cafe'tjes en wat clubs. Niet echt een plek waar je als toerist zomaar verzeild reikt, maar Kristiaan kende van zijn talencursus nog een Pools meisje dat in Eskişehir studeerde en dit was wel een goed moment om haar op te zoeken. Samen met haar en haar Turkse huisgenoten hebben we vervolgens gegeten en thee gedronken in e e n van de cafe's. Het feit dat de Universiteiten in Eskişehir minder gewend zijn aan het lesgeven in het Engels en het Engels van de studenten als gevolg daarvan een stuk beperkter is, zorgde voor leuke gesprekken met het ene misverstand na het andere en de paar woorden Turks die ik machtig ben waren volgens de Turken wel een complimentje of twee waard.
Om twee uur 's nachts zijn we uiteindelijk weer in de bus naar Istanbul gestapt waar we om een uur of zes 's ochtend nog even drie kwartier lang onbedoeld alle hoeken van Orhanlı te zien kregen, omdat de chauffeur de weg niet wist.

Na een ochtendje bijslapen en een college van Burgemeester Göymen over municipalities, privatizeren, constitutions en grote stedenbeleid zit ik nu na het eten (de zoveelste keer köfte met rijst en sla. Tim en ik hebben besloten dat het tijd is om de Wok2Walk in te voeren in Turkije) mijn zoveelste bericht hier te schrijven en te bedenken wat ik allemaal nog vergeten ben te vertellen. De dagen worden korter, de maan schijnt steeds vroeger door de bomen en het wordt kouder en kouder, desondanks moet ik er nog niet aan denken dat ik over twee maanden alweer in Nederland zit, omdat er nog veel te veel te zien en te doen is hier.

Groeten aan Sinterklaas!