Vakantie deel 2: Izmir

Na een weinig opzienbarende, maar vermoeiende reis kwamen we op vrijdag 27 oktober vroeg in de ochtend aan op het gigantische busstation van Izmir. Er was ons door de busmaatschappij die we geregeld hadden dat er op het busstation kleinere bussen klaar zouden staan om ons naar het centrum. Helaas bleek dit weer iets minder geregeld te zijn dan verwacht en dus werden we in een busje van een ander maatschappij gepropt die vervolgens alles behalve naar het centrum van Izmir. Gelukkig kwamen we hier op tijd achter en dus konden we via de metro het centrum bereiken. In het centrum hebben we het eerste de beste hotel dat in de Lonely Planet stond uitgekozen en hebben daar nog wat uurtjes slaap gepakt.

'Izmir is a difficult place to fall in love with at first sight.' Dat was wat de Lonely Planet ons als eerste te vertellen had over e e n van de grootste steden van Turkije na Istanbul. Of het lag aan het gebrek aan slaap, de moeizame overstap op het busstation naar de stad zelf of iets anders. Ik kon me in eerste instantie wel vinden in deze uitleg. Een erg drukke stad met op het eerste gezicht geen historisch, architectonisch hoogstaand centrum plus het feit dat Izmir een stuk minder touristisch is ingesteld dan Istanbul, maken het inderdaad een moeilijkere plek om je gelijk thuis te voelen als nuchtere Hollandse jongen.
Gelukkig deed de slaap ons even goed en dus konden we rond een uur of twee weer een stuk frisser op onderzoek uitgaan. Terwijl ik in het dichtsbijzijnde Internetcafe mijn mail zat te checken. Werden Herbie en Kristiaan bij de plaatselijke kapper even ouderwets afgezet. Het fenomeen alleen knippen schijnen ze hier niet te kennen en dus waren de twee na een uitgebreide schoonheidsbehandeling opeens beiden ongeveer 20euro lichter, terwijl vooraf toch echt 8euro scheen te zijn afgesproken. Dat de taalbarriere in deze toch regelmatig een vervelend obstakel blijkt te zijn zouden we later ook nog aan den lijve ondervinden.

Izmir bleek gelukkig toch een aangenamere stad te zijn dan ik die ochtend nog dacht. De grote bazaar in het centrum van de stad is een stuk minder toeristisch dan die in Istanbul en het is de ideale plek om eens een goede middag te verdwalen. Omdat Herbie duidelijk gekomen was om zijn verzameling waterpijpen weer uit te breiden, werden we op een gegeven moment bij de hand genomen door een tandeloze kerel die zijn naam, hij noemde zich zelf Aladdin, weinig eer aan deed. Meneer liet ons meerdere plekken zien waar waterpijpen gekocht konden worden en uiteindelijk belandden we op de bovenste verdieping van een gebouw met, volgens Herbie, een paar erg mooie waterpijpen.

En toen braken de finest hours van Herbert Weisburgh aan. Groot liefhebber van praten en onderhandelen kon deze zijn geluk niet op toen even later de prima Engels sprekende eigenaar van de winkel kwam aanschuiven die Economie had gestudeerd en uiteraard ook een voorliefde voor onderhandelen had. En dus begon er een lang gesprek over koetjes en kalfjes, geloofsovertuigingen, achtergronden en oh ja, ook nog waterpijpen. Tussen al deze verhalen door werden er over en biedingen en aanbiedingen gedaan.
Kristiaan en ik werden er na een tijdje toch wat moe van om enkel als toeschouwers langs de zijlijn te staan en zijn toch maar weer verder gaan rondkijken op de bazaar en wat later de schitterende baai waaraan Izmir ligt. Een dikke twee uur later kreeg ik een telefoontje van Herbie dat ze op het punt stonden een akkoord te bereiken en dus spoedden wij ons weer naar de bazaar, waar bleek dat Herbie nog steeds bezig was de puntjes op de I te zetten.
Het liep al tegen achten toen we uiteindelijk de inmiddels voor de rest gesloten bazaar verlieten met vier mooie waterpijpen. Twee van deze waterpijpen zijn naar mij en Kristiaan gegaan en ik heb nu dus een schitterend exemplaar op mijn bureau staan.

'S avonds zijn we naar een buurtje iets ten noorden van het centrum gegaan waar het vol was met kleine barretjes en nachtclubs. In kleine straatjes die volzaten met Turken die naar hartelust rakı en biertjes dronken en waterpijp rookten. Helaas was de slapeloze reis toch vermoeiender gebleken dan verwacht en was niemand echt in de stemming om het laat te maken en dus gingen we rond een uur of e e n weer richting hotel.

De volgende dag besloten we in de middag om een bezoek te brengen aan het oude kasteel op de heuvel met uitzicht over de baai van Izmir. Zowel de Lonely Planet als de mensen die ons de weg wezen waarschuwden ons voor de buurt rond het kasteel. Het zou geen goede buurt voor toeristen zijn en je moest op je portemonnee letten. Nou vond ik de buurt niet echt onguur te noemen, maar duidelijk was wel dat we ons hier in een van de armere buurten van het verder vrij rijke Izmir bevonden. Kinderen met als enige engelse woordenschat: 'Hello, money'. Kleine op instorten staande huizen met op het oog veel te veel bewoners en provisorische kookplaatsen. Het contrast met de rijke wijken in het centrum van de stad was erg groot. Het uitzicht vanaf de muren van het kasteel over de wijk was schitterend en je kon mooi zien hoe de stad helemaal om de baai heen is gebouwd.
Nadat we met de bus weer teruggekeerd waren naar het lagergelegen centrum van Izmir hebben we de dag verder besteed met rondlopen, weer een hamam bezoeken en wachten tot onze bus ons naar het busstation zou brengen om ons die nacht naar Istanbul te rijden.
Eenmaal op het busstation stond ons echter een nare verrassing te wachten. Zoals eerder genoemd had de taalbarriere ons bij het kopen van het ticket nogal in de weg gezeten en we kwamen er dus om half12 's nachts achter dat onze tickets niet voor die avond maar voor de volgende avond bestemd waren. Na lang discussieren in gebrekkig Engels en Turks en uiteindelijk met het inschakelen van een hulplijn in de persoon van Nihal die ons via de telefoon in het Turks bijstond, lukte het ons om het geld voor de tickets terug te krijgen.
We wilden die avond nog terug naar Istanbul en dus moesten we last-minute nog een ticket zien te versieren bij een andere busmaatschappij. De bekende busmaatschappijen zaten allemaal al vol en dus belandden we bij een busmaatschappij die we voor het gemak maar 'Naamloos'. Naamloos deed rond een uur of twaalf nog volop aan mond-op-mond reclame door de vertrekhal te terroriseren met het schreeuwen van bestemmingen. We hadden echter weinig keus en dus kochten we voor naar later bleek een veels te hoge prijs drie tickets bij busmaatschappij Naamloos.
Naamloos nam ons toen de bus eindelijk volgeboekt was mee naar een parkeerplaats waar een halfgrote bus geparkeerd stond die ons voorspelde dat het wel eens een zware nacht ging. Vol goede moed vouwden we ons zelf toen maar in de stoelen op de achterbank, zonder enige voetenruimte en zonder mogelijkheid om achterover te verstellen. Vlak voor het vertrek was er nog enige consternatie, omdat bleek dat er e e n plek te weinig was voor alle passagiers. Maar goed, met een mannetje extra in het gangpad moest het ook wel lukken en dus konden we zodoende onze weg vervolgen.
Turks nagesynchroniseerde actie/pornofilms die vervolgens onder luid protest van passagiers met kinderen weer werden gesloten, waterflessen die door de hele bus rolden, een achterdeur die niet goed sloot waardoor we de halve reis op de tocht zaten en zelfs passagiers die vergeten werden op een benzinestation, omdat de bijrijder niet kon tellen. Alles wat een reis tot een onvergetelijke ervaring kan maken, had deze busmaatschappij ons te bieden en dus stapten we om half9 dan ook gesloopt maar voldaan uit in Istanbul.
Zwaar 'overpriced' en fysiek slopend, maar toch een memorabele ervaring die ik niet snel zal vergeten. 'Naamloos' bedankt!

Vakantie Deel 1: Çanakkale

Het einde van de Ramadan wordt in Turkije vergezeld met een week vrij voor al het onderwijs.
En dus werden de spullen gepakt om het laatste beetje toeristenseizoen en het mooie weer te benutten. Op dinsdagochtend vertrokken we (Kristiaan, Herbie, Neus en Nihal) met de bus (de bus is hier veruit het meest gebruikte vervoermiddel) richting Çanakkale een klein stadje ten zuidwesten van de Zee van Marmara.
Çanakkale heeft als twee grootste attracties de slagvelden van Gallipoli en de ruines van Troje. Op woensdag werd dan ook besloten om samen met de later aangesloten Thomas en Julien de overblijfselen van deze historische plek te bezoeken. De ruines vielen echter nogal tegen. Het was duidelijk dat er weinig gespaard was gebleven van Troje en afgezien van een afzichtelijk, 6 meter hoog paard dat in de jaren zeventig door de plaatselijke timmerman in elkaar geknutseld was en een hoop resten van muren die voor het zelfde geld door hadden kunnen gaan voor de ruines van elke niet-meer bestaande nederzetting die je maar kan bedenken, was er weinig te beleven. Het feit dat onze studentenkaart ons het betalen van een ticket had bespaard plus de eindeloze verhalen die Herbie wist te vertellen over de Griekse Goden (deze man weet werkelijk over alles wel iets te vertellen. Ik durf hem dan ook niet te vragen naar de winnaar van de Fierljepkampioenschappen in 1928, omdat ik vrees dat hij zelfs daar het antwoord op weet.) maakte de trip toch nog de moeite waard.
Die avond met een aantal mensen van de groep voor het eerst een bezoek gebracht aan de Hamam. In een semi-buitenijk van Çanakkale werden we ontvangen door twee mannen die op zijn minst verrast moeten zijn geweest met het bezoek van vijf internationale studenten om 12 uur 's nachts. De massage was er gelukkig niet minder om en dus konden we om een uur of 1 weer helemaal verfrist ons hotel op zoeken.
Ondanks het feit dat vier van de zeven mensen de volgende morgen om negen uur zouden vertrekken naar Bursa, kon Thomas het toch niet laten om de alcohol weer rijkelijk te laten vloeien. (Het feit dat alcohol in Noorwegen extreem duur is, weerhoudt Thomas er niet van het in overvloede te nuttigen en ook in Turkije brengt hij daar geen verandering in. Cliche's over alcohol en Scandinaviers zijn hier dus op zijn plaats.)

De bus van 9 de volgend morgen werd op deze manier een wel erg zware opgave en uiteindelijk kon na lichte paniek alsnog om 10 uur een aansluiting met de bus gevonden. In de wetenschap dat ik het viertal niet hoefde te volgen, draaide ik me rond die tijd voor de zoveelste keer nog eens om om uiteindelijk om 12 uur fris uit bed te stappen.

Ik wist op dat moment nog niet dat het erg van pas zou gaan komen om enigszins fris aan de start te verschijnen. Onze tweede dag in Çanakkale was bedoeld om de Gallipoli Battlefields te bezoeken.

De Gallipoli Battlefields waren het decor voor de poging van de Allies in de Eerste Wereldoorlog om de Turken en Duitser terug te drijven en uiteindelijk Constantinopel te veroveren. In deze veldslag vonden in totaal 100duizenden soldaten de dood en het was de eerste grote victorie van Mustafa Kemal als Legerleider.
Mustafa Kemal, beter bekend als Atatürk, sprak na afloop van deze veldslag de legendarische woorden.

''There is no difference between the Johnny's and the Mehmet's where they lie side by side in this country of ours...''

Tegenwoordig zijn de battlefields weer volop begroeid en de mooie natuur op het Gallipoli schiereiland geeft het zo een beetje een tegenstrijdig karakter.

Na een wandeling van Kilitbahir naar Eceabat (twee kleine dorpjes op het schiereiland) vertrokken we met de dolmus naar de westkust waar de Geallieerden destijds aan land waren gegaan. Een aantal grote gedenktekens en een klein museum maken het meest duidelijk wat er hier een kleine honderd jaar geleden gebeurd is en verder is het voornamelijk een heel rustgevend eiland waar je met het weer dat wij hadden uren over rond kunt lopen. En dat gingen we dan ook doen. Ons optimisme over het langskomen van de dolmus bleek rond een uur of 7 nogal getemperd te zijn toen het donker begon te worden en er nog steeds niets voorbij was gekomen. En dus besloten we terug naar Eceabat te lopen in de hoop opgepikt te worden door een toch nog langsrijdende dolmus, taxi of goedgezinde automobilist.
Dolmuses kwamen niet, taxi's schenen ons niet te zien en de automobilisten waren ons toch niet zo goedgezind en dus zat er niets anders op dan een tocht langs de weg naar Eceabat in het inmiddels donker geworden landschap van Gallipoli. En op zo'n moment is tien kilometer lang, heel lang. Gelukkig kregen we gezelschap van een zwerfhond die omgedoopt werd in 'Kepek' (Turks voor Hond, hoe simpel kan het leven soms zijn). Vergezeld door 'Kepek' bereikten we na een kleine twee-en-half uur Eceabat. De bewoonde wereld bleek 'Kepek' toch iets te veel en dus liet de hond ons daar aangekomen weer alleen.
Met de blaren op de voeten en kuiten goed afgetraind namen we uiteindelijk de de veerboot terug naar Çanakkale alwaar we diezelfde nacht om 02:30 vertrokken naar de kustplaats Izmir.....

wordt vervolgd ->

Cimbombom! Galatasaray-PSV

Ik was erbij!



En check vooral even dit filmpje van de fan die toch nog de 2-2 voor Galatasaray weet binnen te schuiven. Het was een van de vele pogingen van Galatasaray-fans om hun helden te hulp te schieten op het veld. Helaas mocht het allemaal niet baten en was het dus geen feest voor ons achteraf.

Alanya: een impressie

Omdat foto's vaak meer zeggen dan duizend woorden heb ik besloten mijn verslag van vier vrij nutteloze maar erg vermakelijke dagen in Alanya in een fotoverslag te vatten.

Slecht weer en verblijven in een all-inclusive resort levert niet de meest diepzinnige activiteiten op.

Het feit dat het hele resort was afgeladen met Russische Igor's, Olga's en Duitse Heinrich's en Heidi's die ook niet wisten wat ze met hun tijd en gratis versnaperingen moesten doen, zorgde soms voor genante taferelen van uitgebluste 50ers. Gewapend met een hopeloze mid-life crisis en een te grote hoeveelheid Rakı achter de kiezen, deden deze figuren er alles aan om alle vooroordelen die er over Russissche en Duitse resortbezoekers zijn te bevestigen.

Godzijdank werd het zaterdag gelukkig nog mooi weer en konden we nog twee dagen doen waar we voor gekomen waren. Genieten van de zon en een duik nemen in de Middellandse Zee, voordat het hier ook herfst wordt.

Op de slotdag van het Alanya avontuur nog even tot mijn stomme verbazing het SSRA Societeitsbestuur 2005/2006 tegen het lijf lopen. Frederieke heeft me weer even op de hoogte kunnen brengen van het wel en wee bij mijn dispuutje Ikkes en dus kon ik op zondag om zes uur 's avonds weer voldaan in de bus stappen die mij in een vermoeiende dertien uur rijden naar Istanbul zou brengen.

Istanbul leeft!

Toen ik vorige week woensdag rond een uurtje of zeven door het wijkje dat ten zuiden van de Gouden Hoorn tussen de Atatürk- en de Galatabrug liep, kreeg ik voor het eerst echt het gevoel niet in toeristisch Istanbul te zijn. Kleine steegjes met hier en daar vervallen huisjes, theehuizen vol met mannen die net mogen eten, omdat de zon onder is, mensen die hun verkoopwaar in hun veelste kleine volgepropte winkeltjes proberen te stoppen en hier en daar mensen die met een groepje om een grote pan heen zitten om te eten.Bijna iedereen is even gastvrij en we (Ik liep met Bert, Frank, Lieke en Ank door de stad) konden het dan ook niet weigeren om even aan te schuiven en te genieten van het eten, dat toch echt niet onderdeed voor wat je in veel restaurants voorgeschoteld krijgt.Na dit 'voorgerechtje' zijn we toch maar doorgelopen naar een pleintje waar de toeristen zich op de terrassen vermengden met de plaatselijke bevolking die met het ondergaan van de zon naar de eettentjes waren gekomen om eindelijk weer eens iets te kunnen eten. (respect steeds weer voor de deelnemers van de Ramadan. Ik probeer nog steeds een dag mee te doen, maar ik houd het vaak niet langer dan twee uur uit zonder eten) Ondanks dat het hier toch echt toeristischer was dan het wijkje waar we een uurtje eerder doorheen liepen had het pleintje nog steeds iets authentieks.De dagen hiervoor die ik hiervoor had rondgelopen in Istanbul, speelde zich toch vooral af op en rond de grote winkelstraat bij het Taksimplein met hier en daar een uitstapje naar Kadiköy of Sultanahmet en dus was deze kennismaking met wat nieuwe delen van Istanbul echt meer dan de moeite waard.Naast deze wandeling door wat toch niet leek op e e n van de meest rijke plekken van Istanbul heb ik voor het contrast ook maar even een bezoek aan een plek waar de rich and famous van Istanbul zich in de zomer en vrije weekendjes ophoudt. Yasemin, het meisje dat ons begeleidt in onze tijd op Sabancı en onze administratieve zaken in goede banen probeert te leiden, had in haar overvolle agenda weer een gaatje gevonden om ons 'Erasmusstudenten' wat van Istanbul te laten zien. En dus vertrokken we op zaterdag om kwart voor 11 'lichtelijk' brak naar Bostancı (ten oosten van Kadikoy) alwaar een veerboot ons naar de Prinseneilanden zou brengen.De 'lichtelijke' brakheid was te wijten aan de vrijdagavond toen we rond Taksim weer wat clubs hebben bezocht en vervolgens om een uurtje of vijf ons bed in doken.
De eerste club waar we waren werd geteisterd door een rockband die niet echt het aanhoren waard was en dus gingen we toen het happy hour was afgelopen vrij snel weer verder om wat andere exchangers te meeten. Toen we helemaal compleet waren gingen we als e e n grote groep buitenlanders het Turkse nachtleven weer in. Het feit dat de shuttlebus naar Sabancı ons rond half vier kwam ophalen van Taksim maakte het wakker worden de volgende dag tot een flinke opgave.

Ondanks alle vermoeidheid waren de Prinseneilanden zeker de moeite waard en ik ga zeker nog een keer de oversteek maken om enkele van de andere eilanden te zien. De Prinseneilanden zijn een soort Schiermonnikoog voor mensen met een dikke portemonnee. Het eiland wat wij bezocht hebben was afgezien van het dorpje waar we aankwamen een oase van rust en dat is mede te danken aan het verbod op motorisch vervoer. Om mensen toch van de ene naar de andere plek te kunnen vervoeren rijden er over het hele eiland paard en wagens. (hoe romantisch) Deze paard en wagens vervoeren je langs huizen (friggin castles noemde iemand van de exchangestudenten ze ook) waarmee je de Gordons, De Molletjes en Heinsbroekjes in het Gooi de ogen zou uitsteken. Op de terugreis van het uitzichtspunt op het eiland naar het dorpje hadden we echter niet echt meer het gemak om deze paleisjes eens goed te bekijken, omdat de ruiter zijn wagen met ware doodsverachting de heuvel af meende te moeten storten. In combinatie met de gebrekkige staat waarin de wagen leek te verkeren was het toch allesbehalve een romantisch ritje over het eiland.

De afgelopen zondag tenslotte werd gevuld met een stukje cultureel verantwoord muziek luisteren. Het Istanbul Jazz Festival is afgelopen week van start gegaan en daar moesten we natuurlijk iets van meepikken. Toen we om een uur of zeven echter Club Babylon, waar het optreden plaatsvond, inkwamen had iedereen gelijk spijt van het kopen van zijn kaartje. Gepingel op een piano en gejank op een gitaar werd afgewisseld met bizarre geluidsfragmenten als radioverslagen en het gekraak en gepiep van iets dat kapot aan het gaan is ofzo. Herbie vergeleek het geluid van deze band met ' a woman giving birth.' Nu ben ik afgezien van mijn eigen geboorte en misschien die van Ruben nooit getuige geweest van een geboorte, maar als het zo klinkt als deze muziek heb ik diepe medelijden met zowel 'the woman giving birth' als iedereen binnen een omtrek van 100 meter rond deze geluidsbron.
Gelukkig was het tweede optreden een stuk beter en kon het zelfs mooi genoemd worden en dus vertok ik rond 11 uur toch nog enigszins voldaan naar huis.

Weer een week bol van de activiteiten. Ik zou haast vergeten dat ik hier ben om te studeren.......

Ontmoeting in de Oost

Mijn eerste ontmoeting met bekenden in Istanbul. Hier de foto's van deze ontmoeting en nog wat andere foto's. Verhalen over de middag met Bert, Frank, Ank en Lieke en wat ik verder nog beleefd heb deze week zullen nog volgen...
Bert, Frank, Ank en Lieke: ik vond het een ontzettende leuke middag. Veel plezier nog met jullie laatste weken in Turkije!

Hoşçcakal

Dit moet een zondag zijn...

Ik was even vergeten hoe het ook weer voelde, maar inmiddels kan ik me alweer een week student (Öğrenci) noemen. De vakken zijn nu wel grotendeels gekozen en de eerste, zei het introducerende, les-uurtjes zijn achter de rug.
Introductielessen betekend hier veelal het uitdelen van het rooster, boekenlijst en een klein verhaaltje waar het vak over gaat, om de student vervolgens na een uurtje (waar op het roostertoch echt drie uur vermeldt stonden) weer naar huis te sturen. Gelukkig zijn de introducerende verhaaltjes aangaande de vakken meestal wel interessant te noemen.

Hoe mooi het hele Universiteitscomplex er ook uit mag zien en hoe fantastisch alle faciliteiten ook mogen zijn, er zitten toch hier en daar wat schoonheidsfoutjes in de organisatorische kant van de Sabancı Universiteit. Zo is de literatuur die toch echt komende week gelezen dient te worden opeens op wonderbaarlijke wijze van het wereldwijde web verdwenen en blijken vakken met een ogenschijnlijk Engelse naam (Modern Dictatorships) opeens gegeven te worden door iemand die toch echt weigert ons in Engels te onderwijzen en vervolgens lekker in het Turks begint te ratelen.
Gelukkig zijn er ook positieve dingen te vermelden. De hoeveelheid contact-uren in Turkije zijn toch al gauw een vervijfvoudiging van de uren die ik op de VU normaal moet zitten en naast dat dit gegeven mijn Papa en Mama als muziek in de oren zal klinken, vind ik het zelf ook wel prettig dat ik regelmatig in de schoolbanken moet zitten, omdat de campus verder ook niet echt voorziet in 24/7 vermaak. De colleges zijn overigens ook een stuk interessanter te noemen dan die in Nederland. Waar het in Nederland gebruikelijk is om onderwezen te worden door een Wetenschappelijk lijk die in alles uitstraalt dat het onderzoek toch echt interessanter is dan het in gebrekkig Engels uitleggen wat 'Problem Structuring' ook al weer inhoudt, krijgen we hier les van een enthousiaste kerel die met een beetje meer geluk nu Burgemeester van Ankara was geweeest. Gelukkig voor ons is hem dat niet gelukt en legt hij ons nu uit dat het Turkse overheidsapparaat aan mekaar hangt van vriendjespolitiek en het afhangt van de goede contacten om een leuke baan te krijgen. Blijkbaar heeft meneer de docent dit toch niet helemaal goed begrepen, want anders had hij toch gewoon in Ankara in het gemeentehuis moeten zitten.

Naast alle Politieke vakken die ik hier te verduren krijg is er ook nog tijd in geruimd om het Turks onder de knie te krijgen. Geholpen door een docent die zo maar het broertje zou kunnen zijn van Robin Williams, weet ik inmiddels hoe ik mezelf moet voorstellen en kan ik uitleggen waar ik vandaan kom in het Turks.

Na eindelijk mijn eerste week onderwijs van het collegejaar achter de rug te hebben gehad, was het dit weekend gelukkig weer volop tijd om Istanbul te checken. De Grand Bazaar waar iedere verkoper, zodra je verteld dat je uit Nederland komt, de enige drie Nederlandse woorden die hij machtig is op je af slingert, zorgden ervoor dat we ons de rest van de dag maar voor hebben gedaan als een groep Finnen om zo het gezeur bespaard te blijven. Overigens is onze Amerikaanse vriend Herbie een liefhebber van het onderhandelen met verkopers en is hij bovendien een 'connaisseur' op het gebied van Waterpijpen. Zodoende maakt Herbie menig verkoper zo wanhopig dat ze van schrik hun verkoopwaar uit hun handen laten vallen. Overigens is de Grand Bazaar tegen een uurtje of vijf het territorium van bussen vol met Engelse fossielen die onder leiding van een gids met een bordje de Bazaar door denderen om zich allemaal rotzooi aan te laten smeren.

Na een avondje vis eten onder de Galatabrug met fantastisch uitzicht over de Bosporus konden we na drie keer vragen om de rekening en een verhitte discussie over de uiteindelijke prijs onze weg vervolgen naar Taksim en de bus naar de Campus. Op de Campus aangekomen zat iedereen al weer met smart te wachten op de door ons meegenomen biertjes en wodka en hebben we uiteindelijk tot een uurtje of 7 in de ochtend zitten Pokeren. En nu zit ik dus om een uurtje of 5 dit bericht te typen. Het is dat ik nu niet naar het park kan fietsen met me flesje Rose, maar verder kan ik met alle respect zeggen: dit moet een zondag zijn.